با بررسی سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره همراه آرتیها باشید. پس از ساخت فیلم سینمایی جهان با من برقص، حالا سروش صحت وارد عرصه جدیدی از فیلمسازی شد. این موضوع را با ساخت سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره؟ اثبات کرده است.
تا پیش از این دو اثر، سروش صحت و آثارش، کمدی‌های متوسط و گاه موفقی بودند. بعضا مولفه‌های خیلی خاصی در آن‌ها دیده نمی‌شد. اما حالا سروش صحت و جهان‌بینی‌اش، بیشتر از همیشه در آثار ویدیویی او نمو یافته است.
خلاصه داستان و ترکیب بازیگران سریال مگه تمام عمر چند تا بهاره:
در خلاصه داستان مگه تمام عمر چند تا بهاره، آمده است: که زندگی آرام اعضای خانواده ربانی با ورود ناخواسته یک مار تغییر می کند. همچنین با پیدا شدن یک نسخه خطی نفیس و یک حفره اسرارآمیز دچار تحولاتی می شود…
یک نکته دیگری که چشمگیر است ترکیب بازیگران سریال است. جدای از چند بازیگر فعال و شناخته شده، چند بازیگر جوان هم که بیشتر سابقه تئاتری در این مجموعه حضوردارند. که اتفاقا بسیار هم خوب از عهده نقش‌هایشان بر آمده اند.
از علی مصفا (شاهین ربانی)، کاظم سیاحی (شهرام ربانی)، قدرت الله ایزدی یا آقا رشید (عمو جلال ربانی)، بیژن بنفشه خواه (مِی تریکس)، محمد نادری (رسولی) ، آناهیتا افشار (گلی، نامزد نیما) و اردشیر کاظمی (پدربزرگ) گرفته تا مجید یوسفی (نیما ربانی)، گیلدا ویشکی (آزیتا ربانی) و … ترکیب بازیگران متنوع و متناسب با نقش‌هایشان است. دنیایی را به وجود آورده‌اند که هر کدام به تنهایی جهانی خاص خود را دارند.
بررسی شخصیت های سریال مگه تمام عمر چند تا بهاره:
کاراکتر عمو جلال:
کاراکتر عمو جلال با بازی قدرت‌الله ایزدی یک فرد بی‌آزار و خانواده‌دوست است. او سعی می‌کند در دنیای پر از سو تفاهم فرزندان خودش و برادر مرحومش تعادل ایجاد کند. او در این میان البته به رتق و فتق امور پدرش و مغازه کوچک سمساری که دارد هم می‌پردازد. همین موضوع باعث شده شخصیتش حکم سوپاپ اطمینان را برای پیشبرد داستان داشته باشد.
علی مصفا، شاهین، فرزند بزرگ عمو جلال در ادامه همان شخصیتی است که در فیلم جهان با من برقص بازی کرد. او از لحاظ پیشبرد داستان بیشترین سهم را در قسمت‌های آینده دارد. او به دنیایی پر از رمز و راز ورود پیدا می‌کند تا بتواند از دل جهان‌های موازی به درک بهتری از جهان برسد. شاید حدیث نفس این کاراکتر شبیه آن چیزی باشد که فیلمساز در آثارش به دنبال آن بود.
کاراکتر نیما:
کاراکتر نیما نقش اول این مجموعه به مجید یوسفی سپرده شده که بازی نسبتا خوبی دارد. اگر حبیب در مجموعه لیسانسه‌ها سادگی و صراحت لهجه را برای بیان احساساتش انتخاب کرد. اما در جهان با من برقص مرگ آگاهی مهم‌ترین عنصر پیش برنده داستان بود. در «مگه تموم عمر چند تا بهاره» شاهد هستیم که کشف و شهود زندگی در دنیای پر هیاهوی امروز کاری سخت است.
مجید یوسفی اگرچه در فیلم سینمایی لباس شخصی بازی متفاوتی را ارائه داد. ولی با حضور در این سریال ثابت کرد توانایی‌های او یک استعداد متفاوت را به عرصه فیلم و سریال معرفی کرده است. همچنین شخصیت آزیتا با بازی گیلدا ویشکی نیز یک دختر مستقل است که دنیای رنگی خودش را دارد. کاراکتری که نه تنها مستقل است که نقش حامی را برای برادرش بازی می‌کند.
کاراکتر پسرعمو شهرام:
شخصیت پسرعمو شهرام با بازی کاظم سیاحی دقیقا بر مبنای همین ویژگی در فیلم حضور دارد. او در دنیای پر از شعر و موسیقی غوطه‌ور است. حتی وقتی به عنوان راننده تاکسی‌های اینترنتی کار می‌کند نوع مواجهه‌اش با آدم‌های شهر از زاویه دید خودش هست. تمهید استفاده از چهره‌های مشهور که داخل ماشین او می‌نشینند. اشاره به برخی کاراکترهای سریال‌های خاطره انگیز تلویزیون نیز از آن دست خوشمزگی‌های فیلمساز است که ارجاعات خوبی را شکل می‌دهد.
حتی در نمای قسمت اول در منطقه دربند وقتی مسئولان فدراسیون فوتبال عبور می‌کنند؛ ناخودآگاه مخاطب باید حواسش را جمع کند. در این سریال همراه با فیلمساز به سفرهای تو در توی بسیاری قرار است بروید.
نکته مثبت سریال:
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» انسجام عناصر مختلف آن، مشخصا طراحی صحنه، لباس، نور، قاب بندی و البته موسیقی است. درمجموع اتمسفری شاد و امیدبخش را به کالبد این اثر تزریق می‌کند. هرچند که این روحیه شاداب منافاتی با نمایش بیهودگی و بلاهتی که لازمه خلق کمدیست ندارد. استفاده از آهنگ‌های نوستالژیک و حضور گروه بمرانی در لابه لای سکانس‌ها یک انتخاب تازه برای سریال سازی در ایران است که شاید کمتر فیلم ساز و کمتر خواننده‌ای ریسک آن را بپذیرد.
در پایان
سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره بی‌اغراق یک تجربه جدید در نمایش خانگی است. اینکه می‌توان با حضور چهره‌های جدید اثری صمیمی ساخت و کمدی را فارغ از مسائل فرامتنی وارد جریان زندگی کرد. همه ما با شوخی‌ها و رفتارهای گاه مشنگ و دور از تعقل شخصیت‌هایش آشنا هستیم. همه ما گاه در ذهن خودمان تمام این رفتارها را مرور کردیم و همین نشان دهنده اشراف فیلمساز به دنیای زندگی ایرانی‌ها است. مردمانی که سخت می‌خندند و به جزئیات دقت می‌کنند.