تعریف تئاتردر انگلستان

به نقل از آرتیها انگلستان دیرتر از جاهای دیگر اروپا از قرون وسطی بیرون آمد و وارد رنسانس شد. انگلستان در ابتدای دوره الیزابتی وارد رنسانس شد.

الیزابتین

ملکه الیزابت در سال (۱۵۵۸ م) بر تخت سلطنت نشست. او لاتین و یونانی می دانست و به زبانهای فرانسه، اسپانیایی و ایتالیایی نیز آشنایی داشت و به همین خاطر آثار کلاسیک بطور جدی مورد توجه قرار گرفت. سلطنت ملکه الیزابت اول تا سال ۱۶۰۳ م بود ولی روح هنر و ادبیات الیزابتی تا ۱۶۴۹ م ادامه یافت. تاثیر ملکه الیزابت بر هنر وادبیات انگلستان چندان عمیق بود که نمایش انگلیس در آن دوره را بسیا از محققان «الیزابتین» نامیده اند.

درام در دوره الیزابتین

۱٫ تراژدی کلاسیک: آثاری بودند که با اقتباس از آثار کلاسیک و بیشتر آثار یونانی نوشته می شدند.

۲٫تراژدی ملی: مشهور ترین چهره تراژدی ملی « شکسپیر» می باشد، با آثاری نظیر هملت، اتللو، مکبث، جولیوس سزار…

۳٫ انواع کمدی: الف) کمدی روستایی ب) کمدی جادویی ج)کمدی بورژوایی

در زمینه کمدی بجز آثار زیبایی که توسط شکسپیر نوشته شده اند، باید از « بن جانسن» نام برد با آثاری به نام « ولپن، کیمیاگر».

۴٫ نمایش های تاریخی: نمایشنامه هایی که بر ساس روایت تاریخی نوشته شده اند. برخی از آثار تاریخی شکسپیر مانند: هنری هشتم، ریچارد سوم و بعضی نمایشنامه های تاریخی دیگر در این گروه قرار می گیرند.

ویلیام شکسپیر (۱۶۱۶_۱۵۶۴ میلادی)

شکسپیر را به حق میتوان بزرگ ترین نمایشنامه نویس دوران الیزابت نامید، او از سال ۱۵۹۰ در لندن مقیم شد و در تئاترها شروع به کار کرد و به زودی مدیر تئاتر، بازیگر، کارگردان و نمایشنامه نویس و چهره ی برجسته ی تئاتر زمان خود شد.
شکسپیر نمایشنامه نویسی را از حدود سال ۱۵۹۰ آغاز کرد.

گنجینه ی بی نظیری که شکسپیر از خود برجای گذاشت قریب سی و هشت نمایشنامه را در بر می گیرد که در آنها از داستان های قدیمی و نیز تاریخ و اساطیر و بسیاری منابع دیگر الهام گرفته است. وی آثار مهم ادبیات جهان را مطالعه کرده بود.
دو منبع مهمی که برای شکسپیر قابل استفاده بود یکی وقایع نامه ی انگلستان، اسکاتلند و ایرلند و دیگری زندگی نامه ی مردان بزرگ اثر پلوتارک تاریخ نگار باستان است، که عموما نمایشنامه های تاریخی مربوط به روم باستان از آنها اقتباس شده است.
نمایشنامه های شکسپیر به سه دسته تقسیم می شوند:
تاریخی، کمدی و تراژدی.
در نمایشنامه های تاریخی به خوبی مهارت او را در به کار گرفتن مسائل تاریخی برای صحنه شاهد هستیم؛ مانند:
هانری پنجم، ریچارد سوم، ژولیوس سزار، کریولانوس، هانری ششم، ریچارد دوم و هانری چهارم
کمدی های او در زمره ی جذاب ترین کمدی هاست؛ مانند:
رام کردن زن سرکش، شب دوازدهم، رویای نیمه شب تابستان، هیاهوی بسیار برای هیچ، توفان، هرطور که بخواهید، تلاش بیهوده عشق، کمدی اشتباهات و اندازه به اندازه.
اما در تراژدی است که شکسپیر نبوغ خود را به ثبوت می رساند. هملت، مکبث، شاه لیر، اتللو، رمئو و ژولیت، تاجر ونیزی و …
شکسپیر نمایشنامه نویس و شاعری توانا بود.
او ساعت ها در اعماق وجود خویش فرو می رفت تا از ژرفای ضمیرش دلدادگی رمئو، جنون لیرشاه، پندار های مردد هملت، جاه طلبی های مکبث و آن همه شادمانی و شگفتی که در کمدی هایش ما را به اوج شادی و محبت رهنمون می شود خلق نماید.

بن جانسون (۱۶۳۷_۱۵۷۲ میلادی)

بن جانسون بعد از ویلیام شکسپیر بزرگ ترین نمایشنامه نویس عصر الیزابت است.

او در وست مینستر به تحصیل ادبیات یونان و روم پرداخت و کمی بعد برای امرار معاش، کارهای مختلفی پیشه کرد و حدود سال های ۱۵۹۴ با آشنا شدن با گروه بازیگران تئاتر مسیر زندگی اش تغییر کرد.

مهم ترین نمایشنامه های بن جانسون عبارتند از: ولپن، شعرباف، نقاب سیاهی و کیمیاگر.

کریستوفر مارلو Christopher Marlowe:

کریستوفر مارلو نمایشنامه نویس انگلیسی (۱۵۹۴_۱۵۶۴ م) و از هم عصران شکسپیر بود.

در دانشگاه کمبریج تحصیلات خود را به پایان رساند، در نمایشنامه نویسی نوآور و خلاق بود و چه بسا اگر عمری طولانی تر داشت (مارلو کمتر از ۳۰ سال زندگی کرد) آثاری خلق می کرد که در نوع خود بسیار جالب و ارزشمند بود.

آثار مارلو عبارتند از:

تیمور لنگ: که در آن ماجرای کشورگشایی های تیمور لنگ گورکانی را بازگو می کند.

دکتر فاوستوس: شاهکار مارلو بر اساس زندگی دانشمندی که روح خود را به شیطان می فروشد.

یهودی مالت: سرگذشت مردی ثروت پرست و طمع کار است؛ و آخرین اثر مارلو نمایشنامه ی ادوارد دوم، که اثری تاریخی است.

مهد تمدن و پیدایش نمایش یا تیاتر در یونان بوده و بعد از آن روم ایتالیا و در نهایت در سراسر دنیا انتقال پیدا کرد.

تئاتر پیش تر به معنای مکان اجرا بود، نه خود نمایش. این کار توسط یک یا چندبازیگردر یک محیط باز به نام «سن» انجام می‌گیرد و توسط کارگردان هدایت می‌شود.